Lech Wałęsa

Lech Wałęsa na karcie historii zapisał się za sprawą swojej działalności w czasach PRL-u. Był wówczas czołowym działaczem związkowym i opozycjonistą. Wałęsa to założyciel i pierwszy przewodniczący ogólnopolskiego związku zawodowego NSZZ „Solidarność”, a także laureat Pokojowej Nagrody Nobla.

Dzieciństwo i młodość

Lech Wałęsa przyszedł na świat 23 września 1943 roku w Popowie. Jego rodzice byli rolnikami, wychowywał się w rodzinie wielodzietnej. W 1961 roku zakończył naukę w ZST w Lipnie. Ukończył szkołę Podoficerów i Młodszych Specjalistów Wojsk Łączności w Świeciu, zdobywając stopień kaprala. Odbył służbę wojskową, a w 1967 roku rozpoczął pracę w Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Był współorganizatorem oraz aktywnym uczestnikiem strajków w stoczni w grudniu 1970 roku. Z pracy zwolniono go w 1976 roku. Podejmował zatrudnienie w innych zakładach, jednak cały czas był zaangażowanym działaczem związków zawodowych. Współpracował również z Komitetem Samoobrony Społecznej KOR.

Rozwój kariery politycznej

W sierpniu 1980 roku był aktywnym uczestnikiem strajków odbywających się na terenie Stoczni Gdańskiej; jako twarz tego protestu pełnił funkcję reprezentatywną. W momencie jego zakończenia, jako przedstawiciel komitetu strajkowego, podjął decyzję o rozpoczęciu strajku solidarnościowego i został wybrany przewodniczącym Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego. Komitet 17 sierpnia opracował 21 postulatów: głównym z nich było utworzenie niezależnych od partii i pracodawcy związków zawodowych. Postulaty te zostały zaaprobowane przez władze i 31 sierpnia 1980 roku Lech Wałęsa podpisał porozumienie sierpniowe z wicepremierem Mieczysławem Jagielskim. 17 września 1980 roku powstała Krajowa Komisja Porozumiewawcza, a Wałęsa jej przewodniczył. To właśnie wskutek jego działania 10 listopada 1980 roku została zarejestrowana NSZZ „Solidarność”, a Wałęsa stanął na jej czele.