Jak przed wyjazdem radzi sobie pani z językiem niemieckim?
Natasza Urbańska: To okaże się jesienią. Skoro podjęłam rękawicę, to postaram się jak najlepiej sprostać zadaniu. Kiedyś uczyłam się języka niemieckiego w szkole, zdawałam z niego nawet maturę. Jednak od tamtego czasu nie używałam go nigdy więcej. Teraz mam okazję, by odświeżyć pamięć.
Nie ma obawy, że kiedyś pomyli się pani język, w którym gra?
N.U.: - Nie można tego wykluczyć (śmiech). Całkiem niedawno musiałam wyjść na scenę i zagrać po polsku. Pech chciał, że w ostatnim akcie spektaklu miałam w głowie cały czas wersję rosyjską. Nie mogłam sobie przypomnieć, od jakich polskich słów zaczyna się utwór. Zaczynałam się denerwować, ale Janusz, który stał za kulisami, w zasięgu mojego wzroku, zaczął wykonywać taneczne ruchy i wtedy załapałam, że muszę śpiewać "Zatańczysz ze mną". Dałam radę, choć w środku gotowałam się ze śmiechu. Publiczność za to płakała ze wzruszenia, bo to smutny tekst.
Czyli pani mąż nie jest taki zły, jak się o nim mówi?
N.U.: - Zależy kiedy (śmiech). W pracy nigdy nie daje mi spokoju.
A w domu jaki jest?
N.U.: - Kiedy wychodzimy z teatru, Janusz staje się zupełnie inną osobą. Pewnie nie dałby rady wszędzie dyrektorować, więc po prostu odpuszcza i odpoczywa. W domu to ja jestem dyrektorką i bardzo sobie to cenię. Mój mąż pilnuje wszelkich remontów, szczególnie jeśli chodzi o dom na wsi. Dba o płatności, sam robi przetwory. Może niektórym trudno w to uwierzyć, ale osobiście zbierał i obierał jabłka na ocet jabłkowy!
To prawda, że marzy pani o kolejnym dziecku?
N.U.: - Widzę, że muszę bardziej uważać na to, co mówię, bo coraz częściej jestem z tego rozliczana (śmiech). W tej chwili to dosyć trudne pytanie. Okaże się za jakiś czas...
Zobacz również:
