REWIA: Wyjechała pani w 1985 roku. To nie był ryzykowny krok?
Beata Poźniak: To były nieciekawe czasy w Polsce. Wszystko na kartki. Wycinałam kupony na masło, na buty i zamieniałam na książki. Chodziłam pod bramę Stoczni Gdańskiej i dawałam strajkującym stoczniowcom kiełbasę i papierosy. Nie miałam ani mieszkania, ani samochodu, ani telefonu.
Ale miała pani role w filmach.
- W filmie też nic się nie działo. Pracowałam w Teatrze Współczesnym, poprosiłam o roczny urlop i wyjechałam do Nowego Jorku pisać pracę magisterską, i już nie wróciłam…
W USA zagrała pani w filmie "JFK" u boku Kevina Costnera…
- Nawet się zaprzyjaźniliśmy.
Chodzą słuchy, że to on pomógł pani w karierze za oceanem.
- W Stanach nie jest tak, że ktoś do kogoś dzwoni i mówi: – Obsadź ją! Natomiast jeżeli ktoś taki jak Kevin Costner powie komuś przypadkowo, w luźnej rozmowie, że współpracował z utalentowaną aktorką, która ma pasję, to jego opinia błyskawicznie idzie z ust do ust.
Jest pani kobietą spełnioną?
- Jestem buntownikiem, niespokojną, spontaniczną, ciągle poszukującą duszą. Nigdy niespoczywającą na laurach. Mam w sobie również sporo wrażliwości i dużej otwartości na życie i ludzi.
Lubi pani ludzi?
- Wręcz ich kolekcjonuję. Najbardziej fascynują mnie kobiety, które głośno wyrażają swoje opinie. Jestem feministką.
Podobno to pani ponownie wprowadziła w USA Dzień Kobiet?
- Wprowadziłam go oficjalnie ustawowo przez Kongres i Senat w 1994 roku. Obchodzimy go 8 marca, jak w Polsce.
Ma pani jeszcze jakieś pasje oprócz aktorstwa?
- Jestem producentką, maluję, rzeźbię…
Podobno słynny aktor Jack Nicholson kupuje pani obrazy.
- Nie tylko on. Lista jest długa…
