W dniu tragicznej śmierci Waldemara Milewicza jego 23-letnia wówczas córka była ze swoją rodziną - mężem Przemkiem i roczną córeczką Helenką - w Chicago, gdzie studiowała w National Louis University.
"Była trzecia rano, kiedy zaczęli do mnie dzwonić ludzie, żeby powiedzieć, że być może tata zginął w Iraku, ale że jeszcze nic nie wiadomo. Nie dopuszczałam do siebie myśli, że on może nie żyć. Parę godzin później zadzwonił do mnie ktoś z telewizji, że to jednak był tata" - wspominała Monika Milewicz w rozmowie z "Galą".
Kilka miesięcy wcześniej - w listopadzie 2003 roku - ojciec odwiedził ją w Ameryce. Poleciał do Chicago, żeby po raz pierwszy w życiu (i - jak się okazało - ostatni) zobaczyć swoją wnuczkę. To podobno wtedy powiedział Monice, że chciałby, aby na jego pogrzebie zabrzmiała piosenka "I Feel You" Depeche Mode...
Waldemar Milewicz pracę w Telewizji Polskiej dostał tuż po skończeniu studiów psychologicznych. Miał 25 lat, gdy dołączył do zespołu redaktorów i dokumentalistów "Dziennika Telewizyjnego". Siedem lat później został kierownikiem Redakcji Wymiany i Korespondentów Zagranicznych w Dyrekcji Programów Informacyjnych, a w 1991 roku - jako publicysta Działu Zagranicznego TAI - pojechał na swoją pierwszą misję.
"Dobrze pamiętam swój pierwszy wyjazd na wojnę: 1991 rok i atak Rosjan na wieżę telewizyjną w Wilnie. Na placu czołgi rozjeżdżały ludzi. Relacjonowałem te wydarzenia i widocznie dobrze wywiązałem się z zadania, bo potem coraz częściej padały propozycje wyjazdów do tzw. punktów zapalnych. Wkrótce spostrzegłem, że ta praca mnie fascynuje " - opowiadał później w wywiadzie dla kwartalnika "Aktualności telewizyjne".
Znakiem rozpoznawczym Waldemara Milewicza była skórzana kurtka nabijana nitami. Kupił ją, bo stylistka z TVP poradziła mu, aby zawsze wyglądał tak samo, bo wtedy widzowie będą lepiej kojarzyli go z programem.
"Ta kurtka przynosi mi szczęście" - wyznał kiedyś "Angorze".
W dniu, kiedy miał jechać z Bagdadu do Nadżafu, by nakręcić kolejny odcinek programu "Dziwny jest ten świat", kurtkę zostawił w hotelu. Nie czuł się dobrze, od wielu miesięcy chorował na serce, a w dodatku zmagał się z potwornym bólem...
Wyprawa do Iraku miała być ostatnią przed dłuższą przerwą na rehabilitację po zabiegu blokady odcinka lędźwiowego kręgosłupa, któremu poddał się tuż przed wylotem na Bliski Wschód. Waldemar Milewicz nie dojechał do celu swej podróży. W drodze przez Babilon do Nadżafu samochód oznakowany tabliczką PRESS, w którym byli też montażysta Mounir Bouamrane i operator kamery Jerzy Ernst, został ostrzelany przez zamaskowanych napastników.
"Kierowca samochodu i ranny Bouamrane wyskoczyli z pojazdu, a wtedy terroryści podjechali jeszcze raz i ponownie otworzyli ogień. Ta druga seria prawdopodobnie pozbawiła życia rannego montażystę. Kule raniły także w rękę Jerzego Ernsta. Waldemar Milewicz prawdopodobnie już wówczas nie żył" - ogłosiła kilka lat później rzeczniczka Prokuratury Okręgowej Warszawa Praga, która zajmowała się wyjaśnieniem przyczyn tragicznych wydarzeń, do jakich doszło 7 maja 2004 roku w okolicy miasteczka Mahmudija.
Prokuratura prowadziła śledztwo przez ponad dziewięć lat. W czerwcu 2013 roku polscy śledczy uznali, że nie już możliwości zdobycia jakichkolwiek nowych dowodów i sprawa została umorzona.
Jedna z teorii na temat śmierci Waldemara Milewicza głosiła, że reporter TVP zginął przez pomyłkę. W archiwach rozwiązanych przez Antoniego Macierewicza Wojskowych Służb Informacyjnych odkryto ponoć dokument potwierdzający, że zamach był dokładnie zaplanowany, tyle że celem Irakijczyków nie był korespondent wojenny Telewizji Polskiej, ale noszący to samo imię i nazwisko pracownik gabinetu politycznego ministrów obrony narodowej Romualda Szeremietiewa i Bronisława Komorowskiego, a następnie członek zarządu Cenzinu - firmy handlującej bronią.
Podobno kiedy Irakijczycy dostali informację, że w Bagdadzie pojawił się mężczyzna legitymujący się paszportem wydanym na nazwisko Waldemar Milewicz, byli pewni, że to poszukiwany przez nich handlarz bronią, a towarzysząca mu ekipa filmowa jest tylko przykrywką. Zastrzelili reportera, przekonani, że to ich "cel".
Teoria ta nigdy nie została jednak oficjalnie potwierdzona. Córka Waldemara Milewicza, wciąż mieszkająca w Chicago Monika Milewicz-Sparfel, do dziś nie wie, dlaczego jej ojciec zginął z rąk Irakijczyków, których zamierzał w swoim reportażu... bronić, udowadniając, że są narodem nie chcącym po prostu u siebie narzucanej im siłą demokracji zachodniej.
"Gdyby mordercy, którzy zabili Waldemara Milewicza, wiedzieli, jaki konspekt złożył w telewizji przed wyjazdem - nie tylko by go nie tknęli palcem, ale pomogliby mu w pracy" - stwierdził na łamach "Polityki" dziennikarz Krzysztof Mroziewicz, który też - podobnie jak Milewicz - był przez pewien czas korespondentem wojennym.
40-letnia dziś Monika Milewicz-Sparfel doskonale pamięta ostatnią rozmowę z ojcem. Zadzwonił do niej tuż przed wylotem do Iraku - 3 maja 2004 roku.
"To była taka nasza tradycja, że rozmawialiśmy przed każdą jego wyprawą. A potem była przerwa aż do jego powrotu, kiedy dzwonił i mówił, że już jest. Jeśli był w kraju, dzwonił do mnie co niedziela. Po jego śmierci przez długi czas w każdą niedzielę czekałam na jego telefon" - opowiadała "Gali".
Monika miała dziesięć lat, gdy Waldemar Milewicz po raz pierwszy pojechał z kamerą na wojnę. Była przyzwyczajona, że ciągle go nie ma, ale nie bała się o niego.
"Spokój i wiara taty, że nic się nie stanie, a także spokój i opanowanie mamy sprawiały, że też w to wierzyłam" - wspominała na łamach "Gali".
Córka Waldemara Milewicza wie, że nigdy nie pozna całej prawdy o ostatnich godzinach życia taty i nie dowie się, kto i dlaczego go zabił. Był moment, że chciała odwiedzić wszystkie miejsca, w których toczyły się relacjonowane przez ojca wojny. Wciąż planuje, że kiedyś wybierze się do Iraku...
***Zobacz więcej materiałów wideo:
