Pierwszy raz Laurence zauważył, że jego ukochana ma problemy, gdy jeszcze przed ich emigracją do Hollywood, w londyńskim teatrze, nagle nakrzyczała na niego zupełnie bez powodu, po czym ucichła i tępo zapatrzyła się w przestrzeń. Kilka minut później wyszła na scenę i bezbłędnie odegrała spektakl, a gdy nazajutrz Laurence zapytał, o co chodziło, nie potrafiła przypomnieć sobie tego incydentu.
Czytaj dalej na następnej stronie
Wkrótce on dostał szansę zagrania Heathcliffa w kręconych w Hollywood "Wichrowych wzgórzach". 28-letnia Vivien wyruszyła za nim, bo usłyszała, że w Ameryce trwają poszukiwania głównej aktorki do adaptacji książki Margaret Mitchell "Przeminęło z wiatrem". Uparła się, że zagra Scarlett O’Harę. I dopięła swego.
Zdjęcia do filmu rozpoczęła w euforii, ale wkrótce przeszła załamanie, gdyż okazało się, że Laurence musi wracać do Londynu. Rozstanie wpłynęło na nią bardzo źle, popadła w depresję, ale wówczas sądzono, że to skutek przemęczenia na planie filmowym.
Premiera "Przeminęło z wiatrem" miała miejsce w grudniu 1939 roku, a wiosną 1940 roku Vivien otrzymała za rolę w tym filmie swojego pierwszego Oscara. Dopiero wówczas Laurence rozwiódł się z żoną i jeszcze w tym samym roku podczas cichej ceremonii, poślubił Vivien.
Czytaj dalej na następnej stronie
Gdy w 1943 roku aktorka zaczęła występować dla brytyjskich żołnierzy w Afryce Północnej, zaczęła mieć problemy z kaszlem i częstymi gorączkami. Rok później lekarze zdiagnozowali gruźlicę, która zniszczyła już dużą część lewego płuca. Po kilku tygodniach w szpitalu poczuła się lepiej i przyjęła rolę w filmie "Cezar i Kleopatra". Tuż po rozpoczęciu zdjęć okazało się, że spodziewa się dziecka. Pewnego dnia na planie poślizgnęła się i upadła. Poroniła.
Po tym wydarzeniu coraz częściej pogrążała się w depresji. Milczała lub płakała całymi dniami, krzyczała bez powodu, wymykała się z domu do kochanków. Podczas pobytu w Nowym Jorku Laurence zabrał ją do psychiatry, ale tam czekali już na nią fotoreporterzy...
Czytaj dalej na następnej stronie
W 1952 roku Vivien zdobyła drugiego Oscara za rolę w "Tramwaju zwanym pożądaniem". Zagrała główną bohaterkę, niezrównoważoną psychicznie Blanche DuBois. Później twierdziła, że ta postać ją samą wpędziła w szaleństwo. Przestała odróżniać fikcję od rzeczywistości.
Kolejnej produkcji "Elephant walk" nie dokończyła z powodu coraz częstszych ataków choroby. Zdjęcia kręcone były w Australii, gdzie Vivien natychmiast wdała się w romans ze swoim filmowym partnerem, Peterem Finchem. Do wszystkich mówiła per Larry (tak zdrobniale nazywała męża), nawet do Fincha.
Nie pamiętała tekstu, za to recytowała fragmenty roli Blanche DuBois, miała niepohamowane ataki płaczu i agresji. Produkcja stanęła. Wezwano na pomoc Laurence’a. Przyleciał natychmiast i od razu spostrzegł, że żona go zdradza.
Czytaj dalej na następnej stronie
Pod koniec lat 50. państwo Olivier przybyli do Warszawy w ramach swojego tournée z szekspirowskimi przedstawieniami. Podobno w drodze do Warszawy, w czasie upalnej podróży pociągiem, aktorka miała jeden z najniebezpieczniejszych ataków swojej choroby, gdy rzuciła się z pięściami na męża, po czym biegała z wrzaskiem między przedziałami, aż, zapłakana, opadła z sił pod wpływem silnych środków uspokajających.
Niedługo potem Laurence odszedł od Vivien. W 1960 roku uzyskał rozwód i wziął ślub ze swoją kochanką, Joan Plowright.
Życie bez Laurence’a okazało się dla Vivien nie do zniesienia. Zmarła na zapalenie płuc 8 lipca 1967 roku, mając zaledwie 53 lata.
