9 września, miesiąc przed swoimi 91. urodzinami zmarł słynny polski aktor, Wiesław Gołas. Na jego rolach, przede wszystkim Czereśniaka z serialu „Czterej pancerni i pies” wychowało się kilka pokoleń Polaków.
Sam Gołas najbardziej lubił role komediowe. Chętnie występował w kabaretach, w tym legendarnym Kabarecie Starszych Panów i Kabarecie Dudek, gdzie imponował także talentem wokalnym. Jego "W Polskę idziemy" i „Tupot białych mew” zapisały się nie tylko w historii polskiej sztuki kabaretowej, lecz także w potocznej polszczyźnie. Jak ujawnia Jacek Kawalec, absolwent Wydziału Aktorskiego PWSFTviT w Łodzi, związany obecnie z Teatrami Komedia, Syrena i Ochota, na kreacjach aktorskich Wiesława Gołasa szlifował swój talent komediowy. W rozmowie z portalem niezależna.pl, ciepło wspomina zmarłego aktora:
Wiesław Gołas był ze mną od mojego dzieciństwa. Pamiętam, że kiedy byłem jeszcze w przedszkolu, oglądałem „Czterech pancernych i psa”. Gołas był tak sympatyczny, fajny, z tak dobrą energią – jakby się to dzisiaj powiedziało – że naprawdę bardzo go polubiłem. Tym bardziej byłem szczęśliwy, kiedy parę lat po studiach trafiłem do Teatru Polskiego, zaangażowany przez Kazimierza Dejmka, gdzie miałem zaszczyt występować z Wiesławem Gołasem w tych samych przedstawieniach. Nawet w jednym z przedstawień - w "Żywocie Józefa" - grałem jednego z jego braci. To było dla mnie wielkie przeżycie.
Jak wspomina Jacek Kawalec, Wiesław Gołas był człowiekiem obdarzonym niezwykłą kulturą i poczuciem humoru. O tym, jak wyjątkowym był człowiekiem może świadczyć to, że poznał się na nim… pies. To właśnie Gołas, spośród całej licznej obsady „Czterech pancernych”, zaskarbił sobie serce Trymera, owczarka niemieckiego, grającego Szarika. Jak ocenia Kawalec, Wiesław Gołas dysponował wieloma ujmującymi cechami, które sprawiały, że warto się na nim wzorować:
W komicznej odsłonie mojego aktorstwa inspirowałem się Wiesławem Gołasem. Mam nadzieję, że jego postać będzie inspiracją dla wielu dobrych polskich aktorów. Po artystach pozostaje to, co utrwaliła kamera i nagrania dźwiękowe. Szczęśliwie w przypadku Wiesława Gołasa tych zapisów jest sporo, choć nie oddają one tych wybitnych kreacji, które mogliśmy obserwować w teatrze.
***
